بارها همه ما و شما نفاق رو تو همه جور آدمی دیدیم . حتی شاید خدائی نکرده تو خودمون هم رگه هایی از اون رو سراغ داشته باشیم .بار ها با خودم فکر کردم که چه طور می شه در جامعه اسلامی اینقدر نفاق و دو روئی داشته باشیم . خیلی در این مورد فکر کردم و این جواب رو گرفتم .

یکی از نشانه های حقانیت یک حکومت وجود نفاق در لابلای آن جامعه است .به بررسی تاریخی این قضیه نیز پرداختم درست همین مورد برایم در حکومتهای حضرت محمد (ص) و امام علی (ع) و امام حسن (ع) برایم مسجل شد . در حکومت دینی حضرت محمد  به خصوص در چند سال آخر و به خصوص پس از فتح  مکه بیداد می کرد . این نفاق خود را به صورت کارشکی و عدم انجام دستورات و حتی کینه ار ولایت امام علی (ع) نمود داشت . در زمان فوت پیامبر این نفاق به حدی رسید که خود حضرت را به هزیان گفتن ومتهم کردند و لشکگری که حضرت رویگردانندگان از آنر را ملعون خوانده بود ، علی رقم تاکید حضرت بر اثر کار شکنی ها چند کیلومتر بیشتر از مدینه دور نشد . و درست بعد از فوت حضرت و جریان سقیفه و اتفاق افتادن آن آتفاقاتی که نباید می افتاد . دیگر از این نفاق و کارشکنی خبری نیست . اصحاب دیگر از رفتن به جنگ سر باز نزدند و بجز ماجرای قتل خلیفه اول و دوم که مشکل از خودشان بود اصلا از کارشکنی و عدم انجام دستورات خبری نیست .  و جالب اینجاست که همین نفاق باز هم در حکومت علی ابن ابی طالب ظهور پیدا می کند .و آن اتفاقات که شما بهتر از من می دانید و حکوت امام حسن مجتبی به اوج خود می رسد . تا آنجا که سربازان حضرت به معویه نامه می نویسند که اگر تو بییایی ما خود حسن ابن علی را تحویا تو می دهیم .

منون هم در جامعه ما هم هگر حقیقت حکمفرما نبود و خوبی و خوب بودن ارزش نداشت آیا کسانی به خود زحمت می دادند برای رسیدن به منافع نقش آدم خوب یا به کل انقلابی را بازی کنند . اصلا در جامعه طافوتی مگر نفاق و دورویی معنی پیدا می کند .آیا این نفاق نشان ار حقانیت حکوت نیست ؟